Mijn reis tot nu toe
Hallo, mijn naam is Anne en ik ben 57 jaar oud en ik heb folliculair non-hodgkinlymfoom, graad 1, vroege stadia.
Mijn reis tot nu toe – in mei 2007 merkte ik een knobbeltje in mijn lies op – het leek letterlijk van de ene op de andere dag te verschijnen, aangezien het pijnloos was. Het werd als een mogelijke hernia beschouwd, dus we wachtten een paar weken om te zien of het verdween, het werd zelfs iets groter.
Ik werd gestuurd voor tests en mijn reis begon; toen mijn dokter me op de hoogte bracht van de resultaten, voelde het surrealistisch - ik had nog nooit van lymfoom gehoord, ik had geen idee wat het was of hoe het mijn leven voor altijd zou veranderen.
Ik werd doorverwezen naar de Nepean Cancer Clinic en ik herinner me dat ik zat te wachten om mijn specialist te ontmoeten en dacht dat ik zou worden verteld dat er een fout was gemaakt - hier werd mij verteld dat ik kanker had, maar ik had niet zoveel hoofdpijn!
Ik ontmoette mijn specialist Dr en hij bevestigde dat ik lymfoom had, hoewel er meer tests nodig waren om te bepalen welke stam ik had, plus de graad en het stadium. Ik had de relevante tests en de eerste resultaten weerspiegelden een "grijze" waarde en ik had nog een beenmergtest nodig om het stadium te bevestigen. Ik vond dit verontrustend; Ik wilde beginnen met de behandeling om "dit ding" te genezen - op dat moment realiseerde ik me niet dat er momenteel geen remedie is voor mijn type lymfoom.
Mijn dokter adviseerde cycli van chemotherapie met Mabthera en eindigde met een scheutje bestraling. Ik had veel geluk omdat ik alleen lichte doses nodig had en mijn lichaam de behandelingen goed verdroeg en ik bleef de hele tijd doorwerken.
Het bedrijf waar ik voor werk is ongelooflijk ondersteunend, ze lieten me mijn uren spreiden om te passen bij mijn behandelingen, afspraken en de vermoeidheid die ik ervoer. Ik geloof dat door te blijven werken me door deze periode heeft geholpen, aangezien het ongeveer het enige "normale" was dat zich op dit moment voordeed.
Ik krijg nog steeds elke 3 maanden Mabthera. Het gaat goed met me, in remissie, nog steeds aan het werk, backdrummen (helaas heeft dit mijn drumvaardigheden niet verbeterd) en dansen. Toen ik voor het eerst werd gediagnosticeerd, wilde ik er zoveel mogelijk over vertellen en ik vond het erg verontrustend dat de enige mensen die ik te weten kwam die lymfoom hadden, er allemaal aan waren overleden. In 2008 ontdekte ik Lymphoma Australia (Lymphoma Support and Research Association) en tijdens een reis naar Qld gaven deze lieve mensen een dag op om mij te ontmoeten en ik kan je niet vertellen welke impact ze op mijn reis hadden; hier waren deze lieve mensen die een vol leven leidden en met lymfoom gaven ze me hoop.
Wat ik verontrustend vond aan de diagnose kanker, was dat ik mijn identiteit verloor - ik was niet langer "Anne" maar een kankerpatiënt, het duurde ongeveer veertien maanden voordat ik dit had verwerkt en nu ben ik weer Anne, hoewel met een extra component "Lymfoom – Kanker" het dicteert niet langer wie ik ben, het heeft mijn leven veranderd maar het beheerst niet langer mijn leven.
Het heeft er ook voor gezorgd dat ik kritischer naar alle aspecten van mijn leven ben gaan kijken en mijn kijk op wat echt belangrijk is en wat niet, heeft veranderd. Het heeft me in staat gesteld om er gemakkelijker mee om te gaan en niet te stressen over de "kleine" dingen. Ik ben lid geworden van Lymphoma Australia om iets terug te doen; Ik ben van mening dat het de moeite waard is als ik een positief verschil kan maken in de reis van slechts één persoon.
De ervaring heeft me geleerd te waarderen dat ik omringd ben geweest en nog steeds ben door de meest geweldige mensen die ik in het verleden soms als vanzelfsprekend beschouwde. Net als wij allemaal is mijn toekomst onzeker, maar ik neem nu niets als vanzelfsprekend aan en koester elk moment en zorg ervoor dat elke dag telt.
Anne
